Dertlerimi düşündüm…
Dert edindiğim şeyleri…
Geçmeye çalıştığım suları…
Suyun öbür tarafını ve büyük denizleri…
Mücadele ettiklerimi,
yendim sandıklarımı ve yenilgilerimi…
Onaylasınlar diye çıktığım yolları,
yoldan dönüşlerimi…
Doğru ya…
Evren sonsuzdu ve ben bir karınca kadar küçüktüm…
Neden büyüyordu ki hayat gözümde?
Kolumdaki karınca toprağa döndü…
Bense Güneşe…
0 yorum :
Yorum Gönder