TEKKEDE ZAMAN HAMUŞ..

Tekke, Karabaş –i Veli Tekkesi…

Yol, tekkeye uzanan yol, sabır yolu. 

Tekkeye uzanan yol, tevekkül yolu. Tekkeye uzanan yol,

bin hasretle törpülenen bir ömrün,

 sükuta an kala sebata tırmanışı. 

Tekkeye varan yol, anbean kurumuş

kıraç bir toprağın suyla buluşması. 

Bu yol ki, yola vardıranın muştusuyla varmaya çalışılırken,

uzadıkça uzayan bir heyecanın son raddeye vuran çarpıntısının başlangıcı.

Yokuş… Bu yokuşu çıkarken

 Necip Fazıl‟ı anmamak mümkün mü?

Su iner yokuşlardan, hep basamak basamak;

Benimse alın yazım, yokuşlarda susamak

Yokuşlarda susamak! Susuzluk neye, kime?

O‟na bu kadar susamışken, hasretin son kertesini

çoğaltan yokuş. Bir vuslata bin hasret ekleyen yokuş. 

Yokluk yokuşunda susarken susmak, susamak.

Susarken sükûtun nabzını tutmak. Yokuş ki son eyvahın soluksuz bıraktığı, 
sonun kıvrım kıvrım

bukresinde ah kapısına uzanan bir basamak. 

Yokuş! Ah yokuş! 

Ah, soluğumda bir nefeslik payemi

bırakmayan yokuş...

Kapı… Yokuşun son bulduğunu müjdeleyen kapı. 

Kapı ki kanatları vuslata duran. 

Çağıran dervişleri ümit dergahında pişirilen yokluğa..

Kapı ki kapayıp nefislerin yönünü varlığın ummanından,

yokluğun dergahına çeviren. Kapı sevince duran gönüllerin anahtarı
. Kapı, aralanıp bağrına bastığı

dervişlerin, O kalbe dayanan yanaklarının müştakı. 

Kapı, mürşide yaklaşan nefeslerin tutulup

kavuşmaya durduğu sevincin membağı. Kapı ki yaralı gönüllerin 
cümlesini içinden alıp, O‟na ve

kubbeye kavuşturan kapı. Kapı! Ah kapı, can kapı! 

Ah ciğerpareye yanan ciğerlerin tütsüsünü arşlara aralayan kapı…

Kapının ardındaki tekke… Zamanın koşuşturmacasında, 
zamana direnip karşı koyan bir

mekanın kucaklaması. Yolun bitiminde, canları kucağına alıp
 sarmalayan bir geçmiş zaman hikayesi

tadında, oraya heyecanla varanları kucaklayan tekke.
 Zamanın hangi surete büründüğünün

bilinmezliğinde, varılan yüzyılın, anımızdan alıp kaçırdığı
 bir serencamda sakladığı kayıp ruhların

durağı tekke. Yüzyılın bencilliğinden, tüketişinden,
 nefessizliğinden, tırmalayışından münezzeh bir

dinginlikle yalıtılmış mekanın, huzursuzlara huzur salan
 bir sarmalayışla kucakladığı tekke...

Tekke! Ah tekke! Ah, Üstadımın karşılayışına müştak,
 cümle kapısının solundaki sarmaşık

gülün tebessümüyle mürşidimin nefesini solutan bab-ı aşk ı handan tekke, 
can tekke, yâr tekke...

Lokma.. Baldan daha tatlı, daha bal. 
Herkes koşarken tekkenin demi dumanı tütsülü çayına

lokmasına, dervişin kursağından hiçbir gece geçmeyen lokma. 
Zikirle hemhal olan dervişin bin

lokmadan daha evla bildiği tek lokma. 
Lokmasız geçen her akşamın gecesinde dervişe daha tatlı

TEKKEDE ZAMAN

HAMUŞ

Lokmalar döken meleklerin şerbetlediği lokma .Lokma. Ah lokma! 

Ah dervişanın yüzlerce dağıttığı

ikramdan gayrı dervişe pay dökmeyen lokma!

Gül..Bahçenin kokusunun yüzyıllık nefesini duyuran dervişe.
 Yüzyıl öncesinde de o bahçenin o

köşesinde değişen çehrelerin değişmeyen heveslerine aynı yerden
 munisce gülümseyen gül…Enfes

kokusunun rayihalarıyla avlunun cümle kapısını 
nazlı nazlı şenlendiren gül..Ah gül! Ah Efendiler

Efendisi (sallallahu aleyhi vessellem )e

fendimizin ömürlere ömür katan tebessümünü bahçeye soluklayan gül!

Çınar.. Kanatlarının altında toplaşanların dertlerini haşmetli 
omuzlarında taşıyan çınar. 

O haşmetle kucakladığı tekkenin konuklarını gölgesinde 
avunduran çınar. 

Sohbetin en ballısının çınarın

altına uzandığı dakikalarda içerde harf harf dokunan hecelerin 

kalpden kalbe dokunuşuna tanıklık eden çınar.

Çınar! Ah çınar! Ah Üftade hazretlerinin nazlı narin zarafetine,
 Osman Gazi,Orhan gazi ve

Hüdavendigarların şanlı seferlerine tanıklık 
eden bir neslin emanetçisi çınar. Ah Çınar!

Kubbe..En kutlu misafirini çatısını kanat kılıp her hafta 
bağrında kucaklayan kubbe. Her geleni

rengine, cinsine, milletine, ismine bakmaksızın 
bünyesinde özümseyen kubbe..Gökkubbenin altında

tanıklık ettiğin nice ağlayanların, feryatlıların ve 
hicranlıların destanını, destarınla örtüp sakladığın

kubbe! Ah kubbe!Aman kubbe! Can kubbe! 

Bir Fakih dostun yüzyıllar öncesinden
 gönderdiği selama destar olup , 

yüzyıllar sonrasından şahit kalan kubbe!

Hamuşân… Varlıktan geçip ebedi istirahatgâhlarına 
erenlerin son durağı Hamuşan. Her nevi

gülümsemenin ve kucaklamanın ardından ,
dostların en hakikisinin ve canlısının beklediği yer

hamuşân… Artık bekleyenlerin de bekletenlerin de 
bir bir dilsiz olup kavuştukları bekada

buluşmalarına vesile olan Hamuşan. 
Taşların soğukluğunda değil,gözyaşlarının aktığı bir toprağın

ıslaklığında, dost ile sessiz buluşturan Hamuşan.. 
Neyin , kudümün ahengine aldırmadan, çağlayan

uğultuların, çocuk gülücüklerinin neşesinin, çay kaşığı koşuşturmacasının 
kovalamacasında ,onlarca

yıl kayıp suskunluğunu bozanların neşesiyle uyanan hamuşan!
 Hamuşan, yalnızlığının ıssızlığında

kabr i sükutun soğukluğuna zıt cazibeni huzuruna
 çağırdığın kardeşlerle manalandırdığın hamuşan!

Ah hamuşan, can hamuşan! Kapıda belirenin , 

beklenenin gelişiyle tüm bahçenin heyecana dönüşünde,

semazenin semaya bakıp hiç olup yitişinde; 
bekleyişinin , nefese kavuşan ney gibi can bulmasıyla

dirilen hamuşan. Ah sessizliğin ve ıssızlığın gölgesinden sıyrılıp bahçedeki 

tüm kahkahalara, fısıltılara

ve hatta dedikodulara sabredip kanat geren Hamuşan!

Esselam Esselam! Esselamün aleyküm ey ehl-i kubur! 

Esselam, Esselam! Esselam ün aleyküm ey dervişan, 

Esselam, esselam, esselam…

Yolun , yokuşun, kapının, kubbenin,

çınarın, bahçenin, gülün, lokmanın bir başka

manaya büründürdüğü tanışıkları; elest

bezminden alıp tekkenin koynunda

buluşturduğu; mürşitlerinin nazarıyla

manaya büründürüp dirilttiği kardeşlik pınarı

Karabaş-ı Veli… Tüm kardeşlerin,

yaratıldıkları an gibi, mahşeri kalabalıkta da

yan yana, dizdize, gönülgönüle mürşitlerinin

arkasına dizilip Resuller Resulu, Efendiler

Efendisi Muhammed Mustafa(s.a.v.)Efendimizin 

sancağı altına toplanacakları o günün hayaliyle ve

bilinciyle yanıp tutuştukları , vuslata

susadıkları hasretin kevseri Karabaş-ı Veli Dergahı! 

Bir tespih tanesinin sırt sırta veren

taşları gibi imamenin etrafında toplaşan

dervişlerin, tek olup zikre durduğu kardeşlik

eşiği Karabaş-ı Veli tekkesi. Tek vücut olup

aşka uçan pervaneler gibi aynı yöne kanat

çırpıp kavrulan gönüllerin birlendiği bir

kardeşlik çemberi Karabaş-ıVeli .

Karabaş-ı Veli‟nin etrafında sessizce ama yine diz dize,
 gönül gönüle yatan hamuşanın

yanıbaşında toplanan bir ailenin akibetini seyredercesine, iştiyakla 
sıralandığı safların ve bir arada

olmanın memnuniyetiyle gülümseyen gönüldaşların, 
mutluluklarını birleştirdikleri yer Karabaş-ı Veli

Dergahı.. Koskocaman bir milletin , başbuğlarının
 dizinin dibine emanet bıraktığı irade i teslimiyyesi

gibi, canlar canı mürşid i kamillerinin ağuşuna 
tereddütsüz bıraktıkları ruhlarıyla vasloldukları bir

avlunun gülen yüzü Karabaş-ı Veli Tekkesi. 
Bir kardeşliğin kıtalararası, ülkelerarası ve şehirlerarası

üçlemede yekpare oluşunun öyküsü Karabaş-ı Veli.
 Yüzyıllar ötesinde, arka bahçede yanan ocakta

tütsülenen bir yudum çayı, dizdize oturup paylaşırken dertleşen dervişlerin ,

 son yüzyılda yudumlanan aynı hüzün deminin tadını 

dirhem dirhem soludukları canların hiç değişmeyen tevekkülünün adresi

Karabaş-ı Veli. Bazen neyzen başının , 
bazen bir semazen başının ulvi parmaklarından demlenen

çayın, canla başla yapılan ikramla lutfa dönüştüğü
 hizmetin adı Karabaş-ı Veli kardeşliği. Destarların

ardına gizlenen, cübbelerin ardına saklanan, 
kimliklerden münezzeh hiçlikleriyle, bir sonsuzluk

şerbetine dönen ikramların alınmaya hicabedildiği 
hizmetle taçlandığı mahcubiyetin membağı

Karabaş-ı Veli. Diz dize yudumlanan çayların evvelinde, 
gönülden gönüle akan sırların, semadan arşa

yükseldiği bir kardeşliğin paylaşıldığı yer Karabaş-ı Veli. 

Çoğu kez gerçek kardeşliğin ötesinde bir bağ ile, 

mürşidimizin, dervişlerin bağrına bıraktığı
 emanet nazar ile sırlanan aynadan, birbirlerinin

yüreğine bakan dervişlerin manada buluştukları anın tercümesi,

ve bu kardeşlik temennasında vuslata duran canların, 
veda vakti gelip çattığında, istemeye

istemeye ipinden kopan tespih taneleri gibi, zamanın 
gerçekliğine geri dönerken durdukları son

selamın adı Karabaş ı Veli kapısı… 
Yüzlerini tekkeye, sırtlarını zamanın acımasızlığına ve

gerçekliğine dönen dervişanın,
 atılan son nazarla kucakladıkları tekkeleri, 
ancak bir daha dönünce

giyecekleri tennureleri gibi her saniyesi özlemle dokunmuş 
bir ayrılık sızısının kapısıdır artık. Son

vedanın dokunuşuyla selamlanan cümle kapısı, 
bir başka zamana kesilen biletidir cümlenin yeniden

buluşacağı. Ve kapı! Ve ıssızca boşalan bahçe! 
Sessizce el sallayan gül ve çınar! Ve yeniden yokuş!

Sonrası hüzün, sonrası sessizlik, sonrası sükut olan yokuş! 

Ve yol, ve gece ve karanlık ve bulut, kubbe,

Yokuş. …Ve susamak tekrar yokuşlarda. 

O‟na susamak. Ve susmak…Ve beklemek, ve özlem ,

hasret ve veda…

Ve Hamuşân…Gecenin koynunda tüm

konuklarını boşaltan kubbenin ve bahçenin bağrında

ıssız kalan: Hamuşân… Bedensiz ve ben siz dostlara

vedada VAROLAN‟IN “HAY” kılıp fısıldattıkları ile

ruhlara dolan Karabaş-i Veli'nin gerçek sahipleri!

Hecelerin söylediklerinin yazmakla bitirilemeyeceği

satırlara ez cümle... Arşa kanatlanıp seher yelinin gül

ile doldurduğu tekkenin dingin serinliği ile ayın

huzmelerinden sıyrılıp güneşin ilk ışıkları ile

kucaklaştığı gecenin evvelinde ….

Hay olan RABBİM! Yakınlığın ile

kucakladığın kullarının muratsızlığına murad katan

ALLAH'IM! Muradına erenlerin,vardıklarının

farkında olamayışlarının, bilemeyişlerinin ve

duyamayışlarının sağırlığıyla, kör kalmışlıklarına

bakmaksızın, kullarının hançerlerle yaralanışında

sonsuz merhametine haiz ilacını var eden

ALLAH'IM! Lütfu keremine şükrü, şükranı, hamdi

senayı ne kadar etsek de yetiremeyen, bir bedenli, biz

benli, biz kimlikli ve hiçsiz kulların cehaletine,

zıddıyla zerkeden, Celil ve Cemil olan Rabbimiz!

Biz bilmeyenlerin dimağına seni daha çok bilip daha

çok yaşamayı, daha çok hamd ile yakın olmayı nasip

eyle inşallah. Peygamber Efendimize layık ümmet

olmayı nasib eyle.. Resulüne layık ümmet, Üstadım'a

Efendim'e layık mürid olmayı becerememiş bu cahil,

bu aciz, bu hadsiz kulu hamuş eyle… Amin.

Aşk dergahında bir "gün"dü...

Gün hala aynı gün elhamdülillah...

Selam ve dua ile...