Vahhim..

bazen kendimi ansızın sende buluyorum, bir düşcesine. 

öyle bir an kopuyorki benden sana dünümü bile hatırlamıyorum. 

sen oluyorum bazen, güldüğün zaman gülmek istiyorum. 

bilmiyorum neden ve nerden geldiğimi. 

sonra sessizliğinle uyanıyorum, yoksun. 

bilmek istemiyorum sensizliği. sus o zaman dercesine konuşuyorsun. 

ne gelmek istiyorsun benimle, nede kalmak. 

olsun..!

yalan olmuşçasına bakıyorsun kendi pencerenden, 

korkuyorum, salındığın yerden düşüceksin diye. 

korkuluk oluyorum, sadece bana tutunabilmen için. 

tutmuyorsun beni. 

seninle beraber düşüyorum. 

artık biliyorum, aşk denilen bu sahnede, 

ben her zaman yalnız üşüyorum. 

istemem ellerini diyorsun, kopsun. 

hiç olmadık şeyler geliyor aklıma. 

dur demek te gelmiyor içimden, 

olsun…!

yarım kalmış bir yabancıyım şimdi, 

belki hayatında, 

belkide yanında. 

kim bilir, hiç istemediğin anda girdiğim için yaşantına, 

özlüyorsun belkide, böylesine özlenmeyi. 

bir aşk çiçeğiyse bendeki, solsun. 

adı belli zaten. 

olsun…!

kırık bir cam kenarından seni çekiyorum ciğerlerime kadar, 

bilki, kendimde ne kadar aşk varsa, o kadar da sen var. 

yırtılmayan bir şiir olarak kalmanı istiyorum artık, 

belki yıllarca saklanıcak, 

belkide bir başkası çıkacak oyunumda, 

görmeden attığım bu zar, 

şimdi kaderimin yokuşunda, dursun. 

kaleme sarılırcasına sen ol istiyorum. 

olmuyorsun. 

olsun…!

Emre ÖZDEMİR