.......

Sesimi duyamıyor musun? 

Kalbimi dinle!

Duyamıyorsan beni; ya çook uzaklardayım senden… 

Veya çok yakınında, ama çok… 

Üçüncü ihtimalse bir akan deryanın iki yakasındaki ayaklar gibi kalmamızdı. 

O oldu: Bağlandık; kavuşamadık! 

Kavuşanlar ise bizimle kavuştu… 

Öyle bir ödüldü ki bu; sanki cezaya benziyordu mahşeri beklemek!

En zoru; aynı köprünün iki ayağı gibi kalmak: 

Hep bağlı, ama hep aynı mesafede… 

Yani seni özlemek cenneti özlemekle bağlantılı yahut cenneti, seninle daha çok özlemek! 

Karşımda sen; iftar sofrasındaki hurma hasreti!

Sımsıkı bağlarla sarılmışsan bana ve ayakta tutansam seni, 

ben de öyle sarmalanmışım ki sana, seninle ayakta durabilirim; 

aynı köprünün diğer ayağı gibi… 

Bilirim ki senden düşmek, toprağa düşmektir veya nihayet

 cennete çıkmaktır!

Aynı köprünün iki ayağı; sen ve ben… 

Asla vazgeçmeyen biri birinden… 

Asla küsmeyen biri birine ve asla ve asla ve 

bu aslaların sonuncusu; 

asla biri birinin omzuna yaslanamayan, kucağında uyuyamayan!.. 

Bir göz göze bakıp eriyiştir bizimkisi, karşı kıtaya; 

kendi dünyalarımızdan. 

Hâlbuki her gelen sendendir bana ve sana her giden benden!

Aah ki bana süzülmeseydin, sürülmeseydin zehir acısı gibi; böyle yanar mıydım derinden, kaynar mıydı içim, tüter miydi başım ve akar mıydı kelimelerim sana doğru; 

bir volkandan taşan lavlar gibi? 

Keşke bir köprü ayağı gibi susabilseydim; susuşunu dinleyebilseydim; dediğini duyabilseydim; seni anlayabilseydim…

Sesimi duyamıyor musun? 

Kalbimi dinle! 

Duyamıyorsan beni; ya çok uzağım senden veya çok yakın. 

Ya da…

Muammer ERKUL