Dağılan Tesbih..

Saçların kısacık..

Ellerin yumuk yumuk..

Gözlerin, kocaman çocuk gözlerin.. 

Bir sağanak gibi yağıyordu hayat..

Kalabalıklar içinde zavallı çocuklardık..

Keşke doysaydık annemizin bir tas sıcak çorbasıyla..

O zaman dağılmazdı belki kehribar tesbih..

Ve yıkanınca çıkardı sokaktaki çamur

Çocukluk ellerimizden...

Bir kehribar yüzük hediye edilmişti 

Bir Vakitler..

Başkasına ait olan gönülsüz hediye edilen

yüzük kırıldı..Tespih taneleri dağıldı..

Şimdi hepsi bir yerde..

Başınız göğe ersin..